Een hond een tweede kans geven – fantastisch toch?

 Een hond adopteren en hem een nieuw thuis geven, dat is prachtig. Op social media, bij asielen en stichtingen lees je talloze hartverwarmende succesverhalen. En ja, het is ook echt geweldig – laat daar geen twijfel over bestaan.

Zelf heb ik twee fantastische honden uit Spanje gehad. Bijna dertien jaar lang hebben we lief en leed gedeeld, zonder noemenswaardige problemen. Mijn volgende hond wordt zeker weer een rescue. Of dat nou een hond uit Nederland of uit het buitenland is, maakt mij persoonlijk niet uit.

Maar... niet alle adopties verlopen zo soepel.

Een hond in huis nemen die je eigenlijk nauwelijks kent, is best een grote stap. Het lijkt een beetje op een datingsite, waarbij je op basis van een foto en een korte beschrijving besluit met iemand te trouwen en meteen samen te gaan wonen. Zonder elkaar ooit gezien te hebben. En dan spreekt diegene jouw taal niet, komt uit een compleet andere cultuur en draagt een onbekend verleden met zich mee.
Het is eigenlijk Married at First Sight, maar dan met een hond.

Dat het dan niet altijd loopt zoals je had gehoopt, is helemaal niet gek. Je hond komt terecht in een totaal nieuwe wereld – alles is vreemd: de mensen, het huis, de geuren, geluiden, de omgeving en het dagelijkse ritme. En hij heeft daar zelf niet voor gekozen.
Eigenlijk is het juist bijzonder hoe goed honden zich vaak wél weten aan te passen.

Voor jou als eigenaar is het ook een grote verandering. Je wilt dat je hond zich veilig en geliefd voelt. Je bouwt alles rustig op: kleine uitlaatrondjes, geen visite, weinig prikkels, en je volgt netjes alle adviezen van het asiel of de stichting.

Maar wat als het ondanks al je inzet, je geduld, en misschien zelfs professionele begeleiding, toch niet beter wordt? Wat als je hond ongelukkig blijft – zich uit in angst of zelfs agressie – en jij zelf steeds gestrester raakt?

Wanneer besef je: dit is geen match made in heaven, maar een mismatch? En wat dan?

Gelukkig gaat het meestal goed, maar soms is er simpelweg geen goede klik tussen de hond en zijn nieuwe thuis. Dat is niemands schuld. Er spelen vaak veel factoren mee: de persoonlijkheid van de hond, die van jou als eigenaar, de leefomgeving, andere huisdieren, gezinsleden of onverwachte veranderingen.

Als je merkt dat het niet goed gaat, trek dan op tijd aan de bel bij de stichting of het asiel. Leg duidelijk uit wat er speelt en wat je al hebt geprobeerd. Samen kunnen jullie zoeken naar een oplossing. Soms is dat intensieve begeleiding, soms herplaatsing. Maar weet: een nieuw passend thuis is niet altijd direct beschikbaar – dat kost tijd.

En nog belangrijker: herplaatsen is geen falen.

Als jij eerlijk onder ogen ziet dat het niet werkt, dan handel je juist uit liefde. Je kiest voor wat het beste is voor de hond, ook al is het pijnlijk. Dat getuigt van moed, zorg en oprechte betrokkenheid.